Hayatımız boyunca öyle insanlarla karşılaşmışızdır ki, odasında bir tane rahle var. Kendisi kıbleye dönmüş namazda oturur gibi oturuyor. Uykusu gelirse başını rahleye koyuyor. Her anı her dakikası secde olmuş. ” Namaza doyamıyorum” diyor. Rabbine karşı boynu eğik, Allah’ın adı sürekli dilinde ,kul olabilmeyi başarmış bu insanları, Rabbimiz ne kadar da güzel övüyor:
Onlar ki namazlarını sürekli kılarlar aksatmazlar (Mearic 70/23) onlar ki namazlarını muhafaza ederler (Meariç 70/ 34)
Kitaba sımsıkı sarılıp Namazı dosdoğru kılanlar var ya, İşte biz böyle iyiliğe çalışanların ecrin’i zayi etmeyiz (Araf 170) Bu dünyanın sadece gelip geçici olduğunu ve imtihan için burada olduğunuzu bilen ve idrak eden bir kul, her kıldığı namazı son namazı imiş gibi kılar ve der ki: Biz her namazı ,son namaz olarak kılarız. Öğleyi kıldık, ikindine yetisirsek onu da son namaz mış gibi kılarız. Akşama yetişmek gibi bir garanti yok elimizde…. Çünkü insanın ölümü çok basittir, ve ölüm bize şah damarımızdan daha yakındır. Kalbimizi çalıştıran Allah, kalbimize dur derse bir sonraki namaza yetişemeyiz! Insan tembelliği seven bir canlıdır. Yani her insanda zaman zaman tembellik olabilir. Önemli olan, tembelliğin ibadete mani olmamasıdır. Dinlenmek iyidir. Uyku ise büyük bir nimet. Fakat uykuyu tembelliğe dönüştürme mek gerekir. Uyuyalım ama bu uyku sabah namazımıza mani olmasının. Tembellik duygumuz gelip kulağımıza üflemesinin. Yahu !Biraz daha uyu yorgunsun,demesin. Burada bu duygu, bütün organlarımıza hükmediyor.
Biz de ben yorgunum diyor biraz daha uyuyoruz. Insan ebediyen yaşayacağını zanneder. Ölmek aklına bile gelmez. Insan şöyle düşünmeli ölmeden şu akşam namazınıda kılmalıyım diyebilmeli dir. Düşünsenize şu yaşımıza geldik Elimizde hiçbir şey yok . Öldüğümüz anda elimizde kalacak tek şey ibadetlerimiz…. “tek kazancım ibadetler gerisi boş..”
Çok güzel yemekler yedik, hepsi gitti. Gezdik eğlendik, hepsi geçti . Para biriktirdik, yiyemedik. Evlat büyüklük bir tarafa çekildi gitti. Ev aldık, ev yaptık oturmadık. Şöhretimiz dağlar kadar yükseldi, işe yaramadı. Elimizde ve kesemiz de bir tek şey kaldı, iman ve ibadetlerimiz. Sanki ömrümüz boşa geçti gitti. Şöyle düşünelim ; bir ömür boyu nefes alıp verdik “yeter artık nefes almayacağım” diyebiliyor muyuz? diyemiyoruz. Bir ömür su içsek, “artık su içmiyorum” diyebiliyor muyuz? Işte öyle bir imana sahip olmamız gerekki namazı su gibi hava gibi görsün .

Selam ve dua ile