Çocukluk, hayatımız boyunca özlemle geri dönüp baktığımız masumiyet ve mutluluk dönemi, hayatın cennetidir, kayıp Cennet.
Beyaz bir tuvale çizilmiş tertemiz ,kirletilmemiş hayalleri vardır onların .
Öyle ki büyüdüğünde ne olmak istiyorsun ? sorusuna: İtfaiyeci, çöpçü ,anne ,baba, öğretmen ,hemşire ,uzay adamı olmak istiyorum gibi masum cevaplar verip, yüzlerimizi gülümsetecek kadar içten ve saflardır . Çocuk dünyanın en büyük mutluluğudur. Dünyasında kötülüğe, nefrete ,insanları kırmaya, incitmeye, dedikoduya yer yoktur onların. Bunların ne manaya geldiğini de bilmezler büyüyene kadar .Onların dünyasında, gökyüzü olabildiğince mavidir çizdikleri resimler gibi. Avuçlarına alabilecek kadar yakındır Yıldızlar .
Öyle ki ,eğer bir gün yolunuzu kaybederseniz bir çocuğun gözlerinin içine bakın; çünkü bir çocuğun bir yetişkine öğretebileceği her zaman üç şey vardır: Nedensiz yere mutlu olmak, her zaman meşgul olabilecek bir şey bulmak ve elde etmek istediği şey için var gücüyle dayatmak.
Biz ebeveynler ise çocuğa kendiliğinden bir şey yapma özgürlüğü vermemekle onu korkak bir köle yapıyoruz. Madde ve cisme bağlı köleler …
İçinde bulunduğumuz dönem itibariyle, artık çocuklarımız tablete, bilgisayara ,telefona bağlı, tek eğlenceyi bunlarda arayan ,sokakta oyun oynamaktan uzak bireyler haline gelmiş durumdalar.
Ebeveynler olarak yapmamız gereken ise; çocuklarımıza sevgiyi öğretelim, saygı duymayı öğretelim.  Onlara empati kurma becerisi kazandıralım, onlara paylaşmayı, şefkat ve merhameti öğretelim, yaşayalım ve yaşatalım. Tüm çocuklarımızın  başarılı olması için, var gücümüzle emek verelim ve hiçbir çocuğun kendisini eksik hissetmesine neden olmayalım. Bundan dolayı da  bizlere yani büyüklere çok ama çok sorumluluklar düşer. Bu sorumlulukları yerine getirelim ve onların yüzlerindeki mutluluğun, tebessümün nedeni olalım lütfen…