Yerelden başlayan bu çözülmenin , merkezi yönetime hızlı bir şekilde sirayet edeceğini beklememek iyimserlik olur.

Dolayısıyla bugün geldiğimiz noktada akp’nin çöküş dönemine girdiği gözle görülür bir gerçek haline geldi.

Peki bu yenilginin sahibi kim ya da ne?

Ben zaferin muhalefete ait olmasından ziyade , mağlubiyetin iktidara ait olduğunu düşünenlerdenim.

Metal yorgunluğu diyerek onlarca belediye başkanını görevden alan zihniyet , aslında metal yorgunluğunun amblemlerinde olduğunu farkedemedi.

Tüm basın yayın organlarını ele geçirseniz de , tüm gücünüzle korku sistemini kursanız da , değişimin gücü önünde bir yerden sonra durma şansınız kalmıyor.

Aslında üzerlerine gelen değişim rüzgarlarını farkettiler ve bunu durdurmak için her yolu denediler ancak halkın değişim isteğini durduramadılar.

Çünkü halkın eğitim seviyesi her ne kadar düşük de olsa , özellikle kentlerde yaşayan herkesin elinde , gerçeğe kolaylıkla ulaşabileceği telefonlar olduğunu hesap edemediler.

Akp tipi devletleşmiş ve tek adam üzerine oturan bir parti için az da olsa demokratik bir ülke zemini sağlamak kendi sonlarını getirdi.

Bu anlayışa sahip partilerin daha uzun yaşaması için demokrasi kanallarını daha da fazla tıkaması gerekirdi.

İran, kuzey kore gibi olmadığınız sürece bu kadar devletleşmiş bir partiyi uzun zaman ayakta tutmanız eşyanın tabiatına aykırı.

Ekonomik erozyon, sosyal medyanın gücü, genç seçmenlerin sisteme katılışı, akp seçmeninin bir kısmının sandığa gitmemesi , halkın değişime olan açlığı gibi sebepler muhalefetin yelkenini rüzgarla doldurdu ve türkiye’de bir devrin sonuna gelindi.